'De verkoop is van begin tot eind prima verlopen'

'We wilden wel naar Zweden'

Eigenlijk begint het verhaal al jaren eerder. Al vóór Marc en Ria in Luinjeberd komen wonen – nu ruim tien jaar geleden – denken ze al over emigratie. “We wilden wel naar Zweden”, zo begint Marc. “De rust en het landschap trok ons aan en we zaten zelfs een blauwe maandag op Zweedse les. Maar toen konden we de oude boerderij in Luinjeberd kopen en ging het Zweden-verhaal over. Een boerderij was altijd mijn droom. Ik hou van de agrarische sector en heb daar ook lang in gewerkt.”

'Die tuin, die was echt geweldig!'

Ria en Marc hebben het tien jaar enorm naar hun zin op de boerderij. Marc maakt het huis al klussend steeds meer naar wens, en Ria begint er een atelier, waar ze tekenlessen geeft. Ria: “Het was echt ‘mijn’ huis. Zo voelde dat, ik krijg nog kippenvel als ik daaraan denk.” Marc: “Het had een goede energie. Mensen die op bezoek kwamen, bleven lang hangen, het was gewoon een fijne plek.” Ook van de tuin – een kleine 2500 m2 groot – geniet het stel volop. Ria: “Die tuin? Die was echt geweldig, met een heel mooi uitzicht. We hebben hem indertijd grotendeels gelaten hoe hij was, met vijver en al. We hebben alleen wat planten toegevoegd en zitjes gemaakt. We hadden ook een groentetuin. Ik hou van bloemschikken en kon in de tuin helemaal mijn ei kwijt.”

Laatste zetje

Maar toch begint het te kriebelen. Er ontstaat de wens voor een andere plek, iets groters. Marc: “Ik had inmiddels een eigen klusbedrijf en kon met mijn materieel logistiek niet uit de voeten op het erf. En we wilden meer grond, zodat we nog meer zelfvoorzienend konden worden.” Het stel zoekt in Friesland, maar vindt niets dat groot genoeg is en binnen het budget past.

Intussen is Ria’s zoon naar Denemarken geëmigreerd. “We zouden opa en oma worden”, vertelt Ria. “Bedstefar en bedstemor in het Deens. Alleen liep de zwangerschap helaas niet goed af. Toen we voor de crematie van onze kleinzoon Bo in Denemarken waren, keken we om ons heen. Grote boerderijen kostten daar relatief weinig. We dachten: waarom gaan we niet hiernaartoe?” Marc: “Op die manier konden we ook dichter bij de kinderen zijn. We zien het zo: kleine Bo heeft ons eigenlijk het laatste zetje gegeven om te emigreren.”

75 bezichtigingen

Marc en Ria hakken de knoop door: ze gaan hun boerderij verkopen. Voor de verkoop schakelen ze Sierd Moll Makelaars in. “Ik wist dat Sierd ook landelijke objecten verkocht”, zegt Marc. “Onze eerste indruk van hem was goed.” “Hij was gemoedelijk, menselijk”, zegt Ria. “Hij luisterde goed naar ons verhaal en had begrip voor wat er bij ons speelde. Uiteindelijk hebben we vooral met Jeannette Schram te maken gehad. Ook in haar hadden we vertrouwen.” Marc en Ria maken de woning verkoop klaar, er worden foto’s gemaakt en in september 2024 verschijnt het huis op Funda.

Sierd organiseert een inschrijving voor de woning. “Er was wel interesse en er kwamen ook biedingen, maar dat leidde niet tot een match”, zegt Marc. In de maanden erna volgen maar liefst 75 bezichtigingen. Ria: “Marc en ik hebben beiden vaker een huis verkocht, maar 75 bezichtigingen? Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Er kwamen wel drie keer per week mensen over de vloer.”  “Op het laatst werden we er helemaal kriebelig van”, herinnert Marc zich. “Dus we besloten om geïnteresseerden alleen nog maar op vrijdagen te ontvangen.”

Verliefd op de woning

Uiteindelijk, na vierenhalve maand, komen dé kopers voorbij. “Voor ons was het belangrijk dat de nieuwe eigenaren bij de boerderij pasten”, zegt Ria. “Dat was het geval met deze mensen. Ze waren helemaal verliefd op de woning en de tuin. De boerderij had gekozen, zo zagen wij het.” Marc en Ria zijn tevreden over de manier waarop Sierd, Jeannette en hun collega’s ze heeft begeleid. Ria: “Van het begin tot het eind is dat prima verlopen. Het was gewoon goed.”

En nu woont het echtpaar alweer een paar maanden vlakbij het Deense dorp Skjern een uur rijden van hun zoon en schoondochter. Een gemoedelijke, rustige plek waar ze zich steeds meer thuis voelen. Ria: “We kregen een warm welkom van de buurtvereniging met bloemen en cadeautjes. Ook zijn we gastvrij onthaald op het straatfeest. We zijn zelfs geïnterviewd voor het dorpskrantje! De komende tijd worden we door plaatselijke inwoners begeleid bij de integratie in de gemeenschap. Heel bijzonder hoe dat hier gaat.”

Verlengstuk van Luinjeberd

Qua woonoppervlak zijn Marc en Ria flink opgeschaald. “We hebben nu twee keer zoveel gebouwen en tien keer zoveel grond als in Luinjeberd”, vertelt Ria. “Alle ruimte om dieren te houden.” Hoe groot is de veestapel al? “Zes kippen”, lacht Marc, “maar er komen zeker dieren bij.” “En wat dacht je van de boomgaard?”, zegt Ria enthousiast. “Ik heb al 14 kilo bessen ingemaakt en 40 liter appelsap gemaakt. Het wordt je hier gewoon in de schoot geworpen. Het brengt ons doel van zelfvoorzienend zijn binnen bereik.”

Voor Marc en Ria voelt het alsof hun Nederlandse verhaal zich voortzet in Denemarken. Marc: “Dit huis is gevoelsmatig een verlengstuk van Luinjeberd. We doen dezelfde dingen: daar vervingen we de radiatoren, hier ook. In Luinjeberd had ik zelf een mooie keuken gebouwd met eikenhouten blad, dat gaan we hier ook weer doen. Maar het voelt ook alsof we hier een stapje verder zijn. Friese witjes achter de houtkachel en houten plafondbalken waren in Friesland een wens. Hier hebben we het gedaan.”

De boerderij in Denemarken krijgt een mooie naam: De Bogaard. Een verwijzing naar het kindje dat ervoor zorgde dat zijn opa en oma naar Denemarken kwamen. Marc en Ria hebben hun oude plekje met een goed gevoel overgedragen aan de nieuwe eigenaren en zijn blij met hun nieuwe stekje. “Daar was het goed”, besluit Ria. “En hier in Denemarken is het óók goed.”